“Ne yalan söyleyeyim, bana ‘bakmam’ için verilen, göz gezdirmeye başlayınca da içime ‘çakılan’ resimlere (kusura bakmayın, fotoğraf lafına bir türlü ısınamadım gitti) bakınca ilk aklıma düşen Cemal Süreya’nın bir şiiri, o şiirden ismini alan Göçebe kitabı oldu. İstanbul'un minarelerinin ‘lirik’, köprülerininse ‘diyalektik’ olduğunu söylediği ‘Göçebe’ şiirinin en can acıtan dizelerinde ‘Biliyorsun ben hangi şehirdeysem / Yalnızlığın başkenti orası’ diyen Süreya’nın ‘şehir’ sözcüğünden yabancılaştırdığı (baş) ‘kent’, tabii ki şehr-i İstanbul’da iyice yalnızlaşıyor, yalınlaşıyor. Aynen resimlerin boyunca zihnimizde hayaller kurduran, hikâyeler uyandıran, içimize bir kor gibi düşen ve aynı zamanda üşüten göçün yalnızlığı, tortusu ve müstesna lisanıhâli gibi. Evet, yoksulluğun cümlelerini göremiyoruz belki ama, aynen bir lügati oluşturan kelimeler gibi mümkün olabilecek her ‘yansısı’ (her ‘kelimesi’) resimlerden gözümüze doğru yansıyor. Cemal Süreya'nın sözünü ettiği ‘köprülerdeki’ diyalektiği de hatırlayacak olursak, Ece Ayhan’ın (Ece’den söz etmesem Cemal kırılırdı, bilirim) dediği gibi resmin ‘arabını’ (negatifini), arka planını şekillendiriyor.” Orhan Tekelioğlu